“In 1995, was het zover, vanaf nu hoorde ik ook bij ‘de groep’. Die groep van mensen die in één klap worden lamgeslagen door de dames en heren medici in het ziekenhuis. ‘U heeft kanker, mijnheer. We zullen er alles aan doen om u nog een zo aangenaam mogelijke tijd te gunnen.’

Daar sta je dan. Op het moment van zo´n verdict, geven de meeste mensen zich al over. Over aan hun lot, aan hun ziekte, aan hun behandelend arts(en). Ze kunnen hier zelf toch niets aan doen en ‘mijnheer de dokter’ heeft hier tenslotte jaren voor gestudeerd. ‘We zullen alles doen en laten wat u zegt, dokter!’ Deze panieksituatie leidt tot angst, doodsangst!

Ik moet toegeven, ook ik heb me in het begin opgetrokken en laten leiden door de kennis en de adviezen van mijn arts. Maar niet zomaar…. Na het slecht-nieuws-gesprek ben ik me gaan bezinnen en heb ik mezelf de vraag gesteld of die arts wel wist wat hij zei. Terminaal? Ik? No way. Niet nu en de komende jaren ook nog niet. Ik ben met open vizier het gevecht met de ziekte en tot slot ook met de artsen, aangegaan.

Er werden bij mij 2 biopsies uitgevoerd en de volgende mogelijkheden werden voorgesteld: a. het strottenhoofd verwijderen. En dan zeker door zo´n buisje praten? Of optie b: chemotherapie. Noemt u dat kwaliteit van leven, dokter? Als derde alternatief kon ik een radiotherapie doen. 36 Behandelingen heb ik ondergaan met de nodige 2^e graads verbrandingen als gevolg. Mijn stem, mijn wapen, was doorgeknipt. Ik heb opnieuw moeten leren spreken (communiceren).
 Om het genezingsproces te versnellen heb ik de raad van mijn arts opgevolgd en ben ik aan een cortizone kuur begonnen. Helaas had de arts zich bij het uitschrijven van het recept vergist en werd niet zozeer het genezingsproces alswel bijna het afscheid versneld. Op eigen (wils)kracht en inzicht heb ik dit cortizone avontuur overleefd. Door verslijming, een naar bijverschijnsel van de radiotherapie, was een spoedoperatie nodig, omdat de tube in mijn keel dichtgeslibd was. Het injecteren van een oplosmiddel bood verlichting.

Dit is ondertussen allemaal 14 jaar geleden en u begrijpt, ik denk nog, dus ik ben (er) nog. In juni van dit jaar heeft men een dubbele kwaadaardige longkanker geconstateerd met uitzaaiingen naar 3 plekken (de longen, de darmen en de botten). ‘Mijnheer, u bent terminaal en het enige dat we voor u kunnen doen, is palliatief.’ Met andere woorden: ‘We kunnen proberen u het leven zo aangenaam mogelijk te maken.’ Me laten volspuiten met rotzooi die alles in het lichaam kapotmaakt en mijn hele afweersysteem aan gort helpt? NEE, geen optie! Beste dokter, ik zie u volgend jaar voor een controle.

Op de eerste plaats ben ik ervan overtuigd, dat mij dit overkomt met een reden. Dus dit betekent dat ik niet bij de pakken neer kan, mag en wil gaan zitten. Nee, er is wel degelijk actie geboden. In de eerste plaats in de vorm van therapie, zoals alternatieve (kruiden) medicatie en voeding. Voor dit laatste heb ik de Budwig-kliniek in Zuid-Spanje bezocht. Dr. Johanna Budwig heeft een dieet ontwikkeld, dat is gebaseerd op de werking en de combinatie van lijnzaadolie en kwark. Gewone gezonde cellen veranderen namelijk in kankercellen als deze geen zuurstof meer krijgen. Onverzadigde vetzuren (lijnzaadolie) zorgen in het celmembraan voor de celademhaling en in combinatie met eiwitten (zwavelhoudende aminozuren) worden ze wateroplosbaar.

De combinatie van lijnzaadolie met de kwark zorgt ervoor, dat de onverzadigde vetzuren via het bloed tot in de kleinste haarvaatjes kunnen komen. Zo kan de verstoorde celademhaling worden hersteld.

Een ander zeer belangrijk aspect dat ik aan den lijve heb ondervonden tijdens het bezoek aan deze kliniek, is het feit dat de toewijding aan dit dieet ervoor zorgt, dat de patiënt in een andere staat van denken verkeert. Niet alles draait om de ziekte, maar men is afgeleid door andere zaken.

Tevens heb ik mijn heil gezocht bij de genezende werking van de Jin Shin Jyutsu. Door eigen kennis en ervaring besef ik, dat als er energetisch niets veranderd, genezing of verbetering zeker niet mogelijk is. De wekelijkse Jin Shin Jyutsu behandeling zorgt in mijn geval voor ontgifting (van negatieve emoties), verlichting (minder pijn) en helderheid (psychisch).
Niet zozeer de vraag: ‘wat heb ik’, maar: ‘waarom heb ik dit’ en ‘hoe kom ik er vanaf’, werden voor mij zeer belangrijk. Men dient zichzelf een spiegel voor te houden. De vraag: ‘waarom ik?’ wordt door iedere kankerpatiënt gesteld, maar meer uit zelfmedelijden dan uit vechtlust. Terwijl volgens mij hierin toch de kern van het probleem zit. Inzicht is kennis is macht.

Mijn overtuiging is, dat mijn extreem verbale kracht, mijn wapen naar de buitenwereld toe, me in 1995 bijna fataal dreigde te worden. Is het niet typisch, dat iemand die met weinig woorden anderen onderuit kan halen, keelkanker krijgt? Monddood gemaakt wordt, de mond wordt gesnoerd? Of is dit toeval? Nee, zelfkennis is de basis voor het genezingsproces. Enkel als je die kennis hebt en bereid bent om voor verandering te zorgen, kun je je lot in eigen hand nemen. Eigen keuzes maken is de sleutel.
Ziekte is een manier om de mens de weg te wijzen, de weg van het leven, onze leerschool. Men dient te leren van zijn fouten en deze positief te gebruiken.

Mijn visie is dan ook dat kankerbestrijding een transformatie in het hoofd vergt, het duwt je in een bepaalde richting. Het doel dat ik mij gesteld heb, is de angsten bij andere kankerpatiënten weg te halen, zodat niet de angst maar de rede kan overheersen en overwinnen. Angst is een emotie en emoties dienen losgelaten te worden. Mijn verhaal vertellen (keel), mezelf uiten (longen) is dus het doel in mijn leven (denk ik).

Dit verhaal heb ik willen vertellen om duidelijk te maken dat genezing draait om inzicht en zeker niet om patiënten uit handen van de medische wereld te houden. Na de diagnose raken de meeste mensen zo in paniek, dat ze de realiteit uit het oog verliezen en volledig gestresseerd raken. Alleen met een vrije geest, helderheid en inzicht kun je verder komen in het leven.”